Ο πλατωνικός δεσμός του Νίκου Καζαντζάκη με τη Γαλάτεια Αλεξίου ξεκίνησε το 1901 στο Ηράκλειο της Κρήτης.Το λογοτεχνικό της ψευδώνυμο ήταν Πετρούλα Ψηλορείτη.Δύο ολότελα διαφορετικές προσωπικότητες,με τελείως διαφορετική ιδιοσυγκρασία και κοινωνική προέλευση.Αυτό που τους ένωνε,ήταν η αγάπη τους για τα γράμματα και υπήρξαν το πιο πολυσυζητημένο ζευγάρι των νεοελληνικών γραμμάτων.Η σχέση τους ήταν ιδιότυπη, περίεργη.”Παράξενος έρωτας.Αγκαλιές, φιλιά, γλυκόλογα, όχι τίποτα. Τίποτα απ’αυτά.Η ώρα περνούσε με κουβέντες γύρω από τα βιβλία”γράφει η Γαλάτεια για τη σχέση της με τον Καζαντζάκη στο βιβλίο της, “Άνθρωποι και Υπεράνθρωποι”.
Θυμάμαι συχνά την περίπτωση του Νίκου Καζαντζάκη,που ποτέ και με τίποτα δεν δεσμεύτηκε σε όλη του τη ζωή.Πεινούσαν κυριολεκτικά άμα πήρε την αδελφή μου Γαλάτεια κοντά του,μα αδιαφόρησε.Τον διόρισε ο Βενιζέλος Γραμματέα στο Υπουργείο Παιδείας,σωτήρια λύση για την οικονομική κατάσταση στην οποία βρισκόταν τότε,μα βρήκε πρόφαση πως έπρεπε να τον κάνουν Διευθυντή με το πρώτο και δεν δέχτηκε τον διορισμό.Ο καημένος ο πατέρας μου,υποχρεώθηκε να τους στέλνει από το υστέρημά του.Θυμάμαι που και τον καφέ ακόμα,τους τον στέλναμε από το Ηράκλειο και στο Ηράκλειο στέλνανε τα ρούχα τους και τους τα πλέναμε.Ζούσαν τότε,μαύρες μέρες φοβερής ανέχειας και δυστυχίας.Όταν το Καλοκαίρι του 1911 αντίκρισα τη Γαλάτεια στα Πατήσια που ζούσαν,μου φάνηκε το πρόσωπό της σαν κρανίο.
Τις μέρες που κάναμε εκεί,- είχαμε πάει εγώ και ο αδερφός μου ο Λευτέρης – γνωρίσαμε κι εμείς πρώτη φορά τι θα πει στέρηση,πείνα.Ύστερα,τους πήραμε και κατεβήκαμε όλοι μαζί στην Κρήτη και γαλήνεψε κάπως η Γαλάτεια από εκείνη την ανομολόγητη συμβίωση,με έναν άνθρωπο τόσο ασυνεννόητο που με τη Γαλάτεια δίπλα του,εξακολουθούσε να ζει με τις έξεις και την ψυχολογία του εργένη.Με την ταχτική που ακολουθούσε ζώντας τόσα χρόνια φοιτητής στο εξωτερικό.Και φυσικά αμίλητος.Μόλις ξυπνούσε έφτιαχνε το τσάι του και συνέχιζε το διάβασμα ή το γράψιμό του.Δε μιλούσε τα πρωινά σε κανένα,για να μη χάνει χρόνο.Αυτό κράτησε σε όλη τη ζωή του.Πως λοιπόν θα έμπαινε στο ζυγό της υπαλληλίας,να πηγαινοέρχεται σε περιβάλλοντα που δεν τον ενδιέφεραν,να κάνει γραψίματα άσχετα από το δημιουργικό του στόχο;Δεν υπήρχε δύναμη για τον Νίκο,ικανή να τον κάνει να ξεκόψει από τους στόχους του.Όλος ο κόσμος,βέβαια,έχει τις επιθυμίες του και φροντίζει να τις ικανοποιεί.Η διαφορά με τον Νίκο έγκειται σε τούτο:Είχε τη δύναμη να ζει,πάντα,έξω από τις καταστάσεις που υπήρχαν γύρω του.Έμεινε αδέσμευτος,προς ότι οι άνθρωποι ονομάζουν καθήκοντα στους γονείς,στη γυναίκα σου,καθήκοντα στον διπλανό σου.Έλλη Αλεξίου – Απόσπασμα από το βιβλίο:”Από Πολύ Κοντά”
