28 Μαρτίου του 2001, τελευταία πτήση. Ο κωδικός στην IATA ήταν ATH. Παλιά γραφεία, αφίσες και κάδρα είναι ό,τι απέμεινε.Τέσσερα παλιά αεροπλάνα,και ένα Jumbo 747 κοιτάνε περήφανα την απέραντη γαλάζια θάλασσα.Η αποστολή τους έχει τελειώσει. Η ταράτσα με τους ανυπόμονους επισκέπτες,έχει ερημώσει,έχει σιωπήσει. Οι εντυπωσιακές στολές των αεροσυνοδών σχεδιασμένες από την Coco Chanel, τον Pierre Cardin, αλλά και τον Γιάννη Τσεκλένη παραμένουν ακόμα στη μνήμη. Το ιστορικό λογότυπο της εταιρείας,οι 6 έγχρωμοι δακτύλιοι, ακόμα στη καρδιά μας, αναπαριστούν τις πέντε ηπείρους, ενώ ο έκτος αναπαριστά τη δική μας Ελλάδα. Ο Αριστοτέλης και ο Αλέξανδρος Ωνάσης. Μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια.Ο θόρυβος από τα αεροπλάνα,η υπέροχη αύρα της θάλασσας,οι πρώτες μου διακοπές στη Βούλα,το δικό μου μοναδικό ταξίδι. Η μυρωδιά του φρεσκοψημένου καφέ,τα φλυτζάνια με το λογότυπο της Ολυμπιακής κι εγώ να περιμένω τη μητέρα μου, στη πτήση από Κωνσταντινούπολη… Ο Νίκος Κούρκουλος κάνει γυρίσματα για τη ταινία “Ένα γελαστό απόγευμα”.Σημείο συνάντησης για ζευγάρια και κρυφούς έρωτες.Ένα dry martini με φόντο τα αεροσκάφη.Χαμηλόφωνες συζητήσεις με πολλά ερωτηματικά να αιωρούνται…Ένα αυτοκίνητο,στην άκρη της πίστας, με τα φώτα σβηστά.Ταξίδια που δεν έγινα ποτέ. Αναμνήσεις που ξεχάστηκαν.Ζευγάρια που χωρίστηκαν για πάντα και άλλα που δεν χώρισαν ποτέ ξανά. Που πάει η αγάπη όταν τελειώνει; Που ταξιδεύουν οι σκέψεις και οι ευχές; Πόσα “Καλό Ταξίδι” και πόσα “Καλώς ήρθες”! Πόσα “Μην ξαναφύγεις” και πόσα “Αντίο” χωράει μια ζωή;
Eleana Manousogiannaki
