Ξεκίνησε την καριέρα της στο θέατρο ως φοιτήτρια τον Νοέμβριο του 1942 και έχοντας ήδη παντρευτεί τον Κώστα Χατζηαργύρη. Πρωτομεφανίστηκε στο Θέατρο Τέχνης στο θεατρικό έργο Rosmersholm του Henrik Ibsen,στο ρόλο της Rebecca West. Συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους για να φθάσει στο Εθνικό Θέατρο,το 1950,όπου,αργότερα, προσελήφθη ως μόνιμη πρωταγωνίστρια και παρέμεινε επί εικοσαετία (1962 – 1981). Οι θεατρικοί τύποι μέσα από τους οποίους η Ελένη Χατζηαργύρη διέπρεψε και καθιερώθηκε ως κορυφαία δραματική ηθοποιός ήταν το αρχαίο δράμα και το κλασικό ρεπερτόριο.Από τους πρώτους της ρόλους ήταν της Ιούς με τον Αλέξη Μινωτή στον Προμηθέα Δεσμώτη και της Masha στις Τρεις Αδελφές του Anton Chekhov,το 1951, που αποτέλεσαν σταθμούς στην καριέρα της.
Συνήθιζα να βλέπω τις φωτογραφίες της σε ένα θεατρικό άλμπουμ αφιερωμένο στις μεγάλες Ελληνίδες θεατρίνες.Με αυτό το χαρακτηριστικό βλέμμα,το βαθιά υποβλητικό χωρίς να υπερπαίζει.Ανέπνεε με τη σιγουριά της βαθιάς γνώσης και της μεγάλης αξίας. Δεν υπήρξε ποτέ ενζενύ. Ήταν μία δραματική ντάμα, όπως έλεγε ο Κάρολους Κουν,με ένα συγκλονιστικό ρεπερτόριο στο Εθνικό και στο Ελεύθερο Θέατρο. Ήταν η πρώτη γενιά αποφοίτων της σχολής του Θεάτρου Τέχνης. Ήταν ο Κάρολος Κουν που την πάντρεψε κάνοντάς της γαμήλιο δώρο ένα κοχύλι που το είχε μαζί της μέχρι το τέλος της ζωής της. Τα βράδια γύριζε πάντα μαζί του στο σπίτι της στη Κυψέλη,ήταν γείτονες και πάντα του άρεσε να περπατάνε στην βροχή. Η Κατίνα Παξινού δεν την άφηνε να κάνει μπάνια το καλοκαίρι στην Επίδαυρο, γιατί αν πατούσε αχινό όπως χαρακτηριστικά έλεγε γελώντας, το βράδυ θα κούτσαινε στη παράσταση. Της έδινε πάντα τα τετράδιά της με σημειώσεις για τους μεγάλους ρόλους.
Ήμουν σε μια Δραματική Σχολή,ακροάτρια για ένα χρόνο όλοι οι δάσκαλοι ήταν εξαιρετικοί. Έμαθα ότι εκείνη είχε μάθημα στο Β’έτος, ζήτησα να μπω για να παρακολουθήσω το μάθημα.Φορούσε ένα κοστούμι,με ένα άσπρο πουκάμισο και ένα ζευγάρι μαύρα γυαλιά, που δεν έβγαλε σε όλη την διάρκεια του μαθήματος. Σα να έβλεπα την Greta Garbo…με όλη την προσωπική της πληρότητα να μας λούζει στο φως.Ήθελες να αναπνεύσεις τον αέρα που ανέπνεε,να περπατήσεις όπως μόνο εκείνη περπατούσε. Ευτύχησα να την δω στις “Τρεις ψηλές γυναίκες”, του Edward Albee, στο θέατρο “Αθηνών”,με μια σύγχρονη υποκριτική πρόταση που με εντυπωσίασε. Η ευγένεια, η σιγουριά και η κομψότητα την συνόδευσαν μέχρι το τέλος.
Eleana Manousogiannaki
