Τριάντα χρόνια μετά τον θάνατό του,ο Halston παραμένει η επιτομή της original αμερικανικής κομψότητας,το υπόδειγμα του star σχεδιαστή που καταστράφηκε από τον υπέρμετρο εγωισμό του.To ντοκιμαντέρ του CNN,με την υπογραφή του Frédéric Tcheng,ερευνά τη δημόσια εικόνα και την οδύσσεια του πρώτου πραγματικά επιτυχημένου designer της Αμερικής,που άνοιξε τον δρόμο για τις αυτοκρατορίες του Ralph Lauren και του Calvin Klein και δίδαξε,με τα λάθη του,πώς να μην αφήσουν την υπογραφή τους και την πολύτιμη επικαρπία της έμπνευσής τους σε πολυεθνικούς κολοσσούς. O Tcheng αξιοποιεί στο μέγιστο το λιγοστό οπτικό υλικό,καθώς οι νέοι μέτοχοι του οίκου Halston έσβησαν τις βιντεοκασέτες με τα shows του,αφού πρώτα πούλησαν τα περισσότερα ρούχα των collection, σε τυχάρπαστους αγοραστές από πείσμα και εκδικητική διάθεση,μετά από ένα πικρό “διαζύγιο”.Ο επίλογος του μεγαλύτερου ονόματος στον χώρο της μόδας στα’70s,του ανθρώπου που έδειχνε να γλεντάει όσο κανείς τη γυαλιστερή κραιπάλη του Studio 54 παρέα με τα μοντέλα,τις διάσημες φίλες και την κακή επιρροή του εραστή του,Victor Hugo Garcia,μοιάζει τόσο τραγικός όσο και η αιφνίδια απόφαση του Halston να γίνει ο πρώτος designer πρώτης γραμμής που σύναψε συμφωνία ενός δισεκατομμυρίου ‒απίστευτο ποσόν για το 1983‒ με τη μικροαστική αλυσίδα ρουχισμού,JC Penney.”Class goes mass”…και τότε όλοι συμφώνησαν πως ο εκλεκτός της Liza Minnelli,ο πρώην “καπελάς” που πρότεινε το μάλλινο pillbox hat στην Jackie Kennedy και ήταν τότε που η καριέρα του απογειώθηκε,ξεπούλησε ή τρελάθηκε.Ο ίδιος υποστήριξε με επιμονή την επιλογή του,λέγοντας πως το όνειρό του ήταν να ντύσει ολόκληρη την Αμερική και να βελτιώσει το μέσο γούστο.Το Bergdorf Goodman,το πολυτελές πολυκατάστημα από το οποίο είχε ξεκινήσει ως στυλίστας και buyer,πέταξε επιδεικτικά τη σειρά του-ρούχα και αξεσουάρ-που φιλοξενούσε και ο Τύπος,που κάποτε τον λάτρευε και αποθέωνε, έκρινε σκληρά την πρώτη του συλλογή για το JCPenney.Το τόλμημα αποδείχτηκε πολύ προχωρημένο και είχε αρνητικές συνέπειες.
Ως jetsetter και θιασώτης του υψηλού στυλ,έκοψε βίαια τον λώρο με ό,τι είχε δημιουργήσει επιμελώς επί δεκαετίες,σαν να ήθελε να αποδείξει πως μόνο αυτός γνώριζε πρώτος απ’ όλους το επόμενο του βήμα,και το προεξοφλούσε χωρίς συμβούλους και επιτροπές ελέγχου.Και είχε δίκιο να το πιστεύει: ήταν εκείνος που καινοτόμησε,καταργώντας οτιδήποτε μη λειτουργικό,όπως τα υφάσματα που δεν γλιστρούσαν,πόρπες που δεν κούμπωναν, φερμουάρ που δεν έκλειναν,υφάσματα που δεν βοηθούσαν τη γυναίκα να κινηθεί με τον τρόπο που ήθελε.Βλέποντας τη δεκαετία του ’60 να ευνοεί το casual,προετοιμάστηκε για να αναβαθμίσει την υψηλή ραπτική,με αεράτες τουαλέτες για άνεση και άνετα παντελόνια,τα οποία πίστευε πολύ‒και ορθώς προφήτευσε πως ήρθαν για να μείνουν‒λάνσαρε μια γραμμή μακριά από τις στεγνές δομές των καθιερωμένων και κυρίως έφερε μια μικρή επανάσταση,κόβοντας την τυπική γεωμετρική γραμμή με την εμπνευσμένη διαγώνιο (bias), ρίχνοντας το ύφασμα πάνω στη γυναίκα,αντί να τη χωρέσει αυστηρά και αρχιτεκτονικά μέσα σε αυτό. Το οξύμωρο ήταν πως για την πρώτη του σημαντική collection στρατολόγησε έναν από τους σπουδαιότερους σχεδιαστές μόδας όλων των εποχών,τον Βρετανο-αμερικανό Charles James.Ο Halston θεωρούσε τον James δάσκαλο και ομολογούσε πως ήταν ο μοναδικός που τον επηρέασε βαθιά,αν και το στυλ του δεν έμοιαζε καθόλου με το δικό του.Ένας από τους λόγους που τον προσέλαβε,ήταν για να τον βοηθήσει,όταν έμαθε πως αντιμετώπιζε οικονομικές δυσκολίες.Η συνεργασία αποδείχτηκε εσφαλμένη και ο James στο τέλος μίλαγε για τον Halston πολύ άκομψα.
