Home People Τέλος “εποχής”!

Τέλος “εποχής”!

by gstq team

Φτάσαμε στο τέλος λοιπόν.

Σήμερα αποχαιρέτησα τους τελευταίους φίλους στο νησί. Ο καιρός έχει ψυχράνει εδώ και αρκετές μέρες. Ο ήλιος δεν μου καίει πια το δέρμα τα πρωινά, είναι γλυκός και με ζεσταίνει ευχάριστα όταν δεν κρύβεται πίσω από τα σύννεφα.

Τα χρώματα της Καλντέρας είναι ήπια, καμιά φορά γκρίζα και το φως πια δεν είναι τόσο επιθετικό. Οι ρυθμοί είναι αργοί, φθινοπωρινοί. Ο βραδινός μου περίπατος έγινε πια απογευματινός.

Αύριο ξεκινάω να πακετάρω. Εμπειρίες, αντικείμενα, αναμνήσεις. Η βουτιά στα βαθιά νερά χωρίς αναπνευστήρα δεν κατάφερε να με πνίξει. Κολύμπησα και βγήκα στην επιφάνεια. Ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτό το καλοκαίρι. Θυμάμαι την πρώτη μέρα που ήρθα σαν να ήταν πριν από χρόνια…ή μήπως ήταν; Έβρεχε πολύ εκείνη την μέρα, έμοιαζε περισσότερο με φθινόπωρο παρά με αρχές καλοκαιριού. Με τη σκέψη αλλού, το μυαλό εδώ, την ψυχή αλλού και το σώμα εδώ ακούραστα να τρέχει όλη μέρα.

Και τις νύχτες. Eκείνες τις νύχτες στο μπαλκόνι με τις χιλιάδες σκέψεις στο μυαλό. Άνθρωποι να έρχονται και να φεύγουν, να μετράω λόγια, βλέμματα για να κάνω τον απολογισμό της ημέρας. Και η σκέψη; Η σκέψη πάντα εκεί σε εσένα. Κοιμήθηκες, ξύπνησες, αντέχεις; αντέχω; Να φύγω; Να μείνω; Πέλαγος έξω, πέλαγος και στην ψυχή μου. Και μετά; Μετά το τέλος! Εκείνο το τέλος που παγώνει το χρόνο, που σε αφήνει μόνο με τις αναμνήσεις, με τις σκέψεις, με τον ύπνο ελάχιστο με την θάλασσα να σε περιμένει. Μόνο η θάλασσα για παρέα. Και το πρωί να φοράς ξανά το καλό σου χαμόγελο, τα σκούρα σου γυαλιά για να αντέχεις το σκληρό φως της αλήθειας. Κανείς δεν αντέχει τόσο φως όταν δεν έχει να δώσει μια απάντηση!

Και ήρθε σιγά σιγά το φθινόπωρο κι ο κόσμος ηρέμησε και άρχισε να αναζητά την ησυχία. Και η ψυχή μου το ίδιο. Οι μέρες άρχισαν να λιγοστεύουν, σκοτείνιαζε νωρίτερα, περνούσαν πιο γρήγορα. Τέλος εποχής. Αύριο ξεκινάω να πακετάρω. Τα ρούχα μου και όλες τις στιγμές μου. Θα πάρω μαζί μου και τα ωραία λόγια της Σορένας που είχε πάντα μια σημαντική κουβέντα να μου πει, την Κατερίνα, να με ακούει να της μιλάω ασταμάτητα, την Εύα μου, την Άδα, τον καλό μου Κυρ-Βαγγέλη με τα λαχανικά του και τα φρούτα να έρχεται να πιούμε καφέ.

Τα πακέτα μου είναι γεμάτα. Γεμάτα με αγάπη. Πολλή αγάπη. Πραγματική αγάπη!Έφτιαξα με αγάπη. Πάλεψα με αγάπη. Έχασα με αγάπη. Λίγο πριν φύγω θα πάρω δύναμη από το μπλε της θάλασσας και ενέργεια από το ηφαίστειο.

Το βραδινό καράβι δεν το κοιτάζω πια… δεν ξέρω καν αν έρχεται. Σε λίγο θα με γυρίσει πίσω. Το νησί μου όμως θα είναι εδώ και θα με περιμένει.Και το φως, το δικό σου ΦΩΣ, θα αγκαλιάζει για πάντα την θάλασσα.

Maroula Katrakou

You may also like