Ο Henry Miller πίστευε ότι για να ερωτευτείς την Ελλάδα, χρειάζεται μόνο ένα λεπτό.Τι να πρωτοαγαπήσεις σε αυτόν τον τόπο…Την Αθήνα με το μοναδικό αττικό φως, την λάμψη από το φεγγάρι της και την τύχη να βλέπεις τον Παρθενώνα – σημείο αναφοράς- απ’ όποιο σημείο και αν βρίσκεσαι. Εκείνη η κοινή μοίρα για όλους, η ελευθερία του πνεύματος και της ψυχής. Μια μπλε γραμμή περικλείει τα πάντα, κλείνει όλα τα όνειρα και τους πόθους, μεταμορφώνει κάθε σκοτάδι σε αχτίδα φωτός.
Το Αιγαίο υποθηκεύει όλες μας τις επιθυμίες. Κάθε έμπνευση, κάθε μικρή και μεγάλη λύπη, κάθε όνειρο, κάθε μουσική. Είναι πάντα εκεί για να μας αναγεννήσει, να μας ταξιδέψει στα νησιά μας. Αυτά τα μικρά μαργαριτάρια που είναι εκεί σαν κάποιος να τα έριξε από ψηλά, στολίζοντας το κάδρο της χώρας μας. Αμέτρητα χρώματα πανέμορφα και έθιμα δικά τους. Γευστικούς θησαυρούς από καταβολής κόσμου. Αιωνόβια ελαιόδεντρα… στέκουν σχεδόν ασάλευτα και προσφέρουν τον καρπό τους. Λάδι, το πολύτιμο απόσταγμα και το ελληνικό κρασί. Κουκούτσια από σταφύλια που βρέθηκαν σε αρχαίους μινωικούς τάφους. Και πάλι η φύση…
Γεφύρια σαν να κρέμονται στον αέρα, βουνά με μυστήρια και θησαυρούς κρυμμένους, χωριά σαν τοποθετημένα με το χέρι. Χιόνια και βουνά με ιστορία, μάχες και μνήμες. Πως να ξεχάσεις τέτοιο λαό. Πως να ξεχάσεις μια ασπίδα υψωμένη στον ήλιο, ένα αστέρι από χρυσάφι που δεν κατάφερε κανείς να τα θάψει στο χώμα.
Κάστρα, σαν βγαλμένα από παραμύθια, μέσα σε μια θαλασσινή αύρα και έναν άνεμο που γδέρνει τα αγριολούλουδα της γης. Αρχαία θέατρα που προβάλλουν σαν τεράστια κοχύλια, η ανοιχτή αγκάλη της γης. Ένας γκιώνης που ακούγεται πάντα ο ίδιος, εκεί στο πρώτο σκοτάδι.
Λίμνες και ποτάμια. Η άνοιξη εκρήγνυται μέσα στην ησυχία του χειμώνα.Το πρώτο αεράκι του Επιταφίου, μέχρι το φως της Ανάστασης…και ένα καλοκαίρι που τα ομορφαίνει όλα.
