Επιστρέφοντας από την Ευρώπη τον Απρίλιο του 1933,ο Καζαντζάκης πηγαίνει στην Αίγινα,τον τόπο που είχε ήδη διαλέξει για μόνιμη κατοικία, μαγεμένος από τα μοναδικά χρώματα που ντύνουν απ᾽άκρη σ’άκρη όλο το νησί,είτε όταν το λούζει το φως,το καλοκαίρι είτε όταν το σκεπάζουν τα σύννεφα το χειμώνα.Τον Ιούλιο του 1935,ο Καζαντζάκης και ο Τάκης Καλμούχος αγοράζουν στην Αίγινα ένα χωράφι,στη θέση”Λιβάδι”,έξω από τη χώρα.Το Μάιο του 1936,θεμελιώνεται το σπίτι,το “Κουκούλι”,όπως λέει ο Καζαντζάκης,σε σχέδιο του αρχιτέκτονα Βασίλη Δούρα.Την άνοιξη του 1937,οπότε εγκαθίσταται το ζεύγος Καζαντζάκη, είναι ακόμα ημιτελές.Η κατασκευή ολοκληρώνεται με την προσωπική τους εργασία.Ο Νίκος βοηθά τους χτίστες,αρμολογεί,επιβλέπει.Στο βορειοδυτικό υπόστεγο,θα μπει αργότερα μια ξυλόγλυπτη γοργόνα,που ο Καζαντζάκης είχε δει σ’ ένα ταρσανά του νησιού,και στο ανώφλι,ο ιερός τροχός του Σιντοϊσμού,φτιαγμένος με μαύρες και χρυσές ψηφίδες.
Εξακολουθεί να δουλεύει την Οδύσσεια και συγχρόνως,μεταφράζει Δάντη, Κοκτώ,Σαίξπηρ, Χάουπτμαν,Πιραντέλο,Γκαίτε και γράφει τις ταξιδιωτικές του εντυπώσεις,θεατρικά έργα και μυθιστορήματα στα γαλλικά.Εκεί θα φιλοξενήσουν τον Σικελιανό,τον Πρεβελάκη,τον Κακριδή και δεκάδες άλλους φίλους κι εκεί ο Καζαντζάκης θα γράψει μεγάλο μέρος του έργου του.Από την Αίγινα φεύγει σπάνια.Η καθημερινότητα του στρεφόταν γύρω από τη μελέτη και τη συγγραφή. Ξυπνούσε πολύ νωρίς το πρωί και δούλευε στο γραφείο του ως το μεσημέρι.Μετά από μια σύντομη ανάπαυση,συνέχιζε τη μελέτη του και συνήθως,την ώρα του δειλινού,έβγαινε να περπατήσει. Αγαπούσε τους μεγάλους περιπάτους στην εξοχή και σε ερημικά ακρογιάλια,κυρίως όμως τις ανηφορικές διαδρομές,επειδή ο ανήφορος σήμαινε τον διαρκή αγώνα για την εκπλήρωση του χρέους.Προτιμούσε να μένει σε τόπους με μεγάλο υψόμετρο και το γραφείο του σπανίως βρισκόταν σε ισόγειο χώρο.Στο “κουκούλι”,το ζεύγος Καζαντζάκη έμεινε μέχρι το 1946.
