Η ταινία είναι ωμή,σκληρή,άβολη,αληθινή.Mιλά για την ψυχική ασθένεια με τρόπο που σπάνια βλέπουμε στον κινηματογράφο.Φεύγοντας από την αίθουσα προβολής,δεν μπορείς να ξεχάσεις εύκολα τα κοντινά πλάνα στο εκφραστικό πρόσωπο και σώμα του Joaquin Phoenix που αποτυπώνουν την ψυχική ασθένεια.Γίνεται κατανοητό ότι παρά τη σκληρότητα που απορρέει από τον Joker,δημιουργείται η αίσθηση της συμπόνοιας και της κατανόησης γι’αυτούς τους ευάλωτους συνανθρώπους μας γιατί το χειρότερο που περιμένουν από τους ανθρώπους με ψυχική ασθένεια,είναι να συμπεριφέρονται σαν να μην την έχουν…Αρκετές ήταν οι φορές μέσα στην αίθουσα προβολής που άκουσα γύρω μου να ανασαίνουν βαθιά…
Η μητέρα του,του υπενθύμιζε πάντα να χαμογελάει. Αυτό έκανε.Γελούσε τόσο πολύ,τόσο συχνά που όχι μόνο το ακολούθησε ως επάγγελμα αλλά το έκανε χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς του μη μπορώντας να διαχωρίσει το κλάμα από το γέλιο.
Οι σχέσεις και η εργασία είναι που ισορροπούν τον πρωταγωνιστή της ταινίας,Arthur Fleck.Το έχει γράψει ξεκάθαρα ο Freud στο έργο του: τα σημαντικότερα στηρίγματα που έχουμε στη ζωή μας είναι η εργασία και οι σχέσεις. Όσο τα έχει αυτά ο Arthur, είναι ok.Εργάζεται ως κλόουν σε ένα γραφείο,έχει συναδέλφους,μένει με τη μητέρα του,παίρνει κανονικά τη φαρμακευτική του αγωγή που τον κρατά σταθερό και διεκδικεί μία γνωριμία με μία ανύπαντρη μητέρα που μένει σε διπλανό διαμέρισμα. Ελπίζει ονειρεύεται και βλέπει τη ζωή με αισιοδοξία.Η ζωή όμως δεν τον βλέπει έτσι…
