Ο ίδιος ο Τσέχωφ θεωρούσε πως τα έργα του ήταν κωμωδίες. Η θεατρική απόδοσή τους, όπως την ξέρουμε σήμερα, δεν οφείλεται στον ίδιο, αλλά στο Ρώσο σκηνοθέτη Κονσταντίν Στανισλάφσκι, που ανέβαζε Τσέχωφ με αυτή τη βαριά τραγικότητα που θεωρείται σήμερα πια κλασσική.Το τελευταίο έργο του Τσέχωφ – προφητικό, καθώς προβλέπει την πτώση της φεουδαρχίας – είναι το ρέκβιεμ μιας εποχής που χάνεται ανεπιστρεπτί και επιτάσσει την αναπροσαρμογή σε νέα δεδομένα.Όπως και να ‘χει, ο Βυσσινόκηπος είναι ένα έργο του Τσέχωφ το οποίο δεν ανεβαίνει συχνά και είναι σημαντικό να το παρακολουθήσει κάποιος στη ζωή του, πόσο μάλλον όταν του δίνεται η ευκαιρία να το κάνει με το Δημήτρη Λιγνάδη στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Η ιστορία του “Βυσσινόκηπου” είναι γνωστή. Βρισκόμαστε κάπου στη ρωσική επαρχία, όπου είναι το αρχοντικό μιας πρώην εύρρωστης οικογένειας μέσα σ’ έναν τεράστιο αγρόκτημα, γεμάτο βυσσινιές, όπου συγκατοικούν οι μνήμες και η παλιά της αίγλη. ‘Ολη τους η περιουσία είναι πλέον χρεωμένη. ‘Οπου να ’ναι θα βγει σε πλειστηριασμό και το αρχοντικό με τον βυσσινόκηπο. Τα μέλη της οικογένειας – η φιλάρεσκη Λιουμπόφ (Θέμις Μπαζάκα), μια γοητευτική γυναίκα, πάντα επιρρεπής στη μεγάλη ζωή, που κρύβει ό,τι την θλίβει και επιμένει να ζει με ψευδαισθήσεις, ο αδελφός της Γκάγιεφ (Γιάννης Κότσιφας), ένας ανειδίκευτος bon viveur, πρώην πλούσιος που του αρέσει πολύ το μπιλιάρδο, και οι κόρες της Λιουμπόφ: η προσγειωμένη και υποταγμένη ψυχοκόρη Βάρια (Κόρα Καρβούνη), η μόνη που έχει συνείδηση της κατάστασης και έχει την ευθύνη λειτουργίας του αρχοντικού και η τρυφερή Ανια (Σίσσυ Τουμάση)- μοιάζουν να μην αντιλαμβάνονται ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει, και συνεχίζουν να ζουν όπως ζούσαν. Το καινούργιο το φέρνει ένας οικογενειακός φίλος, ο Λοπάχιν (Δημήτρης Λιγνάδης), ένας άνθρωπος επιτυχημένος και αυτοδημιούργητος που ομνύει στους κανόνες της “αγοράς” της εποχής του. Τους προειδοποιεί για τους κινδύνους και τους προτείνει τις νέες μορφές αξιοποίησης και ανάπτυξης της περιουσίας τους για να μην τη χάσουν. Αυτή είναι λίγο πολύ η ιστορία του Τσέχωφ, που ξεκίνησε να τη γράφει το 1902, επισημαίνοντας το μεταίχμιο της εποχής και της χώρας του. Το έργο παρουσιάστηκε πρώτη φορά στο θέατρο της Μόσχας το 1904 σε σκηνοθεσία Στανισλάφσκι και μέχρι σήμερα αποτελεί ένα από τα πιο δημοφιλή και αγαπημένα παγκοσμίως. Ο “Βυσσινόκηπος” είναι πάντα η κατάρρευση του παλιού και ο ερχομός του νέου…
