Ήταν ένα ερειπωμένο διώροφο κτίσμα του 18ου αιώνα στη Μάνη, αποκομμένο από το δρόμο, με πρόσβαση από ένα λιθόστρωτο μονοπάτι. Το επιβλητικό πυργόσπιτο βρισκόταν μέσα σε ένα κήπο με ελιές, χαρουπιές, κι φραγκοσυκιές και περιβαλλόταν από τη βραχώδη “αγκαλιά’ μιας σπηλιάς, στο Έξω Νύφη, έναν παραδοσιακό εγκαταλελειμμένο οικισμό της ανατολικής Μάνης με πέτρινους πύργους. Ανατολικά η αυλή “βλέπει” τον πύργο, μνημείο του 16 ου αιώνα και στην είσοδο της υπήρχε ένα βυζαντινό εκκλησάκι με τοιχογραφίες του 12 ου αιώνα. Από τη θέση του, πάνω στο λόφο με θέα τους ελαιώνες και τη θάλασσα το πυργόσπιτο, ατενίζει το μαγευτικό Μανιάτικο τοπίο.
Το “Μάϊνα” είναι ένα ακόμη εξαιρετικό παράδειγμα αρχιτεκτονικής αξιοποίησης και διατήρησης ιστορικών κτιρίων που έχουν αφεθεί στο έλεος του χρόνου. Στόχος του σχεδιασμού ήταν η λιτή αναστήλωση του. Το κατάλυμα σχεδιάστηκε ώστε να λειτουργεί σαν σημείο εκκίνησης και γνωριμίας με την φυσική ομορφιά και το πολιτιστικό πλούτο της Μάνης, συμβάλλοντας μ’ αυτό τον τρόπο στην αναζωογόνηση των οικισμών της περιοχής, που με το πέρασμα του χρόνου ερημώνουν. Η ανυπαρξία υποδομών (προσπέλαση, ύδρευση, αποχέτευση, συνεχής ηλεκτρική παροχή) έθεσε πολλά θέματα αυτάρκειας.
Η μελέτη διαμορφώθηκε – από την Έλενα Ζερβουδάκη Ζ-level – λαμβάνοντας υπ όψη τις περιορισμένες κατασκευαστικές δυνατότητες. Η συλλογή του βρόχινου νερού και η αποθήκευση του σε εξωτερικές δεξαμενές, η εγκατάσταση βιολογικού βόθρου με υπόγεια παροχέτευση για πότισμα, η κομποστοποίηση των υπολειμμάτων, η εγκατάσταση φωτοβολταϊκών για ενεργειακή αυτάρκεια, η χρήση τοπικών υλικών στην κατασκευή ήταν στοιχεία που προβλέφτηκαν από την αρχή και καθόρισαν το σχεδιασμό.
Το Πυργόσπιτο σχεδιάστηκε ακολουθώντας την παραδοσιακή τυπολογία των χαρακτηρισμένων διατηρητέων οικισμών της Μάνης. Το αρχικό κτίσμα διατηρήθηκε ως ένας μακρόστενος όγκος που αναπτύσσεται κάθετα στις υψομετρικές καμπύλες του λόφου, όπως και τα υπόλοιπα σπίτια του οικισμού, αντικρίζοντας τη θάλασσα και την ανατολή. Περιλαμβάνει δυο επίπεδα συνολικής επιφάνειας 88 μ². Στη συνέχεια του παλαιού αυτού κτίσματος προστέθηκε ένας δεύτερος μακρόστενος ψηλότερος όγκος, κρατώντας την ίδια κάθετη σχέση με το ανάγλυφο του τοπίου, που αποτέλεσε τη σύγχρονη προσθήκη. Και τα τρία επίπεδα της κατοικίας είναι μονόχωρα εξασφαλίζοντας με την κατάλληλη τοποθέτηση των ανοιγμάτων διαμπερότητα και σωστό αερισμό κατά τη διάρκεια του ζεστού Μανιάτικου καλοκαιριού. Δημιουργείται είτε ένας ενιαίος χώρος φιλοξενίας, είτε δυο αυτόνομες μονάδες. Κάθε επίπεδο έχει ανεξάρτητη πρόσβαση στους εξωτερικούς χώρους που διαμορφώθηκαν ο καθένας ξεχωριστά σύμφωνα με τον ηλιασμό και το φυσικό ανάγλυφο του σημείου. Η πρόσφατη μετατροπή του σε χώρο φιλοξενίας με οικολογικές αρχές έχει σαν στόχο να αφήσει ένα ελαφρύ αποτύπωμα στην μακρά ιστορία του κτιρίου ανοίγοντας ένα διάλογο ανάμεσα στους ταξιδιώτες και τον τόπο.