Ένα θέατρο που μύριζε ακριβό ξύλο.

Η αυλαία ήταν πάντα ερμητικά κλειστή. Τα βαριά rideaux δεν άφηναν να αποκαλυφθεί το σκηνικό πριν το τρίτο κουδούνι και την έναρξη της παράστασης. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, ο φωτισμός και το σκηνικό της παράστασης έδιναν το πρώτο στίγμα στους θεατές για το τι θα επακολουθούσε.

Η τέχνη του θεάτρου.Τόσο αληθινή αλλά και τόσο θνησιγενής.
Παραστάσεις που ζουν στις καρδιές και στη μνήμη των θεατών. Εκείνων που σέβονται τους ηθοποιούς. Που περιμένουν πάντα να τους χειροκροτήσουν, για τα συναισθήματα που απλόχερα καταθέτουν κάθε βράδυ, για την ψυχική κούραση και την  εκφραστικότητά τους, για την ψυχή τους…Ένα θέατρο που μύριζε ακριβό ξύλο..και όχι πλαστικό. Ξύλο που ζει και δέχεται μνήμες. Ήχους. Ευτύχησα να κρατήσω την ανάσα μου σε παράσταση…! Ευτύχησα να ακούσω μικρές κραυγές συγκίνησης από διπλανούς θεατές. Ευτύχησα να δω κόσμους απόμακρους, παράξενους. Ευτύχησα να χειροκροτήσω και να πονέσουν τα χέρια μου! Ευτύχησα!

Ήταν κάποτε μια πρωταγωνίστρια που όλη η Αθήνα συνωστιζόταν για να την δει να σβήνει στη σκηνή ένα κερί…Ευλάβεια και ερωτισμός σε μία θεατρική κίνηση. Η μαγική “Δις Μαργαρίτα”!

Ο γοητευτικός πρωταγωνιστής που το μπλε βελούδο υπήρξε μόνο για εκείνον. Η φωνή του αντηχεί ακόμη…Μια φωνή που στοίχειωσε τους θεατές για πάντα. Ο “Άμλετ” ζει!

Η όμορφη πρωταγωνίστρια που έκανε αστραφτερό χαμόγελο την πιο λυπημένη στιγμή της νεότητάς της. Γέλασε πλατιά στο κοινό και το ταξίδεψε μακρυά…μέσα σε μια βάρκα…

Ο ταλαντούχος πρωταγωνιστής που δεν πρόδωσε ποτέ το κοινό. Το μέθυσε, του τραγούδησε, το ωρίμασε και χάραξε μια θεατρική πορεία σπάνια μέσα από έναν γεμάτη…φως.

Παραστάσεις που κινητοποίησαν, που άλλαξαν, που προβλημάτισαν, που πλήγωσαν, που είχαν ζωή, που πήραν ζωή, που δεν ξεχάστηκαν, που δεν ξεπεράστηκαν που τελικά έμειναν στην ιστορία…Γιατί μόνο έτσι αξίζει. Ένα θέατρο από ακριβό ξύλο.  Με θεατές που σέβονται. Αυτό που δεν είναι ποτέ έτοιμο. Που δημιουργείται εκείνη την στιγμή…που είναι κάθε φορά διαφορετικό.  Η παράσταση γεννιέται και πεθαίνει την ίδια μέρα. Μόνο η παράσταση. “Και η ψυχή μας, θα τις στήνει πάντα εμπρός μας”, παραφράζοντας τον Ποιητή…

Eleana Manousogiannaki