About

Ασυμβίβαστη, ζωντανή, γεμάτη ενέργεια και ιδέες, η ατίθαση ηρωίδα της παιδικής μου ηλικίας, είχε φακίδες. Τα καλοκαίρια καθόμουν με τις ώρες στον ήλιο (ανυποψίαστοι ακόμη όλοι για τις μελλοντικές συνέπειες), με στόχο να δω κι εγώ τη μύτη μου, να γεμίζει με αυτό το ασύμμετρα επαναλαμβανόμενο μοτίβο και να στολίζει τα μονότονα ροζ μάγουλά μου. Μεγαλώνοντας αλλάξανε οι ήρωες. Χάθηκαν. Χάθηκαν οι φακίδες, οι ρυτίδες, τα σημάδια που δείχνουν: Ζωή. Τη θέση τους πήραν άλλα πρότυπα. Στη σειρά, μαζί με όλους, λες και βγαίναμε όλοι από το ίδιο εργοστάσιο, ακολούθησα το παιχνίδι της μίμησης, μέχρι που η αν(τ)οχή μου, κλώτσησε. Και καλά έκανε, αφού με πέταξε στον δικό μου δρόμο. Αυτόν, που κανείς άλλος δε θα διάλεγε, που κανένας δεν ήξερε και δεν έβλεπε, παρά μόνο εγώ. Και αφού παραπάτησα πολλές φορές, έμαθα να πατάω σταθερά, να είμαι προσεκτική και να πέφτω, πάντα με το δικό μου στυλ, κι όχι δανεικό από “πειραγμένες” illustration φιγούρες. Μου αρέσουν οι φακίδες μου! Πολύ! Για πρώτη φορά στη ζωή μου, φόρεσα φέτος αυτό το άσπρο – κόκκινο βραχιόλι, έτσι από καπρίτσιο. Για να μη με “κάψει” ο ήλιος του Μάρτη. Βρέθηκε στο δρόμο μου μετά από πολλά χρόνια. Δεν το έφερε η μόδα, δεν είναι hot trend, είναι η επιστροφή στη δική μου αθωότητα. Τότε που η ηρωίδα μου, δεν έκρυβε τα σημάδια της, αλλά με αυτά κατοχύρωνε την μοναδικότητά της. Η κοκκινομάλλα με τις φακίδες, τις μακριές κάλτσες, και την υπερφυσική δύναμη, ακόμα μου φωνάζει: “Don’t you worry about me. I’ll always come out on top!”  –  Καλό Καλοκαίρι.