Κούβα η χώρα που θα σου δώσει 1000 λόγους για να την ερωτευθείς και έναν για να υποσχεθεί στον εαυτό σου πως θα ξαναπάς! Σε αυτή την χώρα ο χρόνος πάγωσε το 1959 και δεν υπάρχει τίποτε που να μαρτυρά πως ο υπόλοιπος πλανήτης βρίσκεται 55 χρόνια μπροστά. Περνώντας από την υπερμεγέθη για τα δεδομένα της χώρας Πλατεία της Επανάστασης νομίζεις πως μπορείς να ξαπλώσεις στην λεωφόρο Paseo μέχρι να ακούσεις την μηχανή της παλιάς αμερικάνικης σεντάν να την διασχίζει.
Στην παλιά Αβάνα οι αισθήσεις τρελαίνονται, τα μάτια χορταίνουν χρώμα στα παλιά σπίτια με τα κάγκελα στα παράθυρα και τις ξύλινες πόρτες με τους καμπαράδες. Από την κεντρική πλατεία – Plaza central – μέχρι το καπιτώλιο ζαλίζεσαι από τα υπέροχα σπίτια με άρωμα ισπανικής αποικιοκρατίας πνιγμένα στα δέντρα, την Chinatown και τις φτωχογειτονιές με τους πλανόδιους να πουλάνε μπανάνες αλμυρές και τα ποδήλατα-ταξί να χτυπάνε το κουδουνάκι τους.
Η παραλιακή λεωφόρος της Havana, η γνωστή Malecon ήταν η δική μου υπόσχεση για να ξαναπάω. Ένας ολόκληρος κόσμος χωρούσε στα 13 χιλιόμετρα της, με τους ντόπιους να τραγουδάνε και να χορεύουν σε ρυθμούς άφρο-τζαζ, να ψαρεύουν με τα καλάμια τους να κάνουν κατασκευές από ψάθα, να πίνουν και να γλεντούν σαν να είναι γιορτή. Κάθε μέρα γιορτή!
Με μάγεψε ο αέρας ελευθερίας των ψυχών γύρω μου. Η Malecon γίνεται αφοπλιστικά ρομαντική αν καθίσεις σε ένα παγκάκι και απολαύσεις το πορτοκαλί φως του ήλιου που δύει πέρα από τα φώτα της λεωφόρου, πίνοντας Legendario μια μίξη από πόρτο και ρούμι, καπνίζοντας το παραδοσιακό πούρο.
Λάτρεψα τον tranquillo χαρακτήρα τους, την ανεμελιά τους, τηννωχελικότητα τους που τους έκανε να πίνουν την ζωή γουλιά-γουλιά από το πιο ακριβό παλαιωμένο ρούμι τους. Έμεινα αδιάφορη από την κουζίνα τους αλλά δικαιώθηκα από τις πάμφθηνες και πεντανόστιμες αστακοουρές που γευόσουν και κλείδωναν μέσα στο ψαχνό τους όλον τον βυθό της καραϊβικής. Μέθυσα με τον χυμό ζαχαροκάλαμου με ρούμι, ξεδίψασα με το γάλα καρύδας που έβρισκα στα πόδια μου στην κάτασπρη αμμουδιά του Varadero. Δροσίστηκα στα καταγάλανα νερά της με τα τροπικά πολύχρωμα ψάρια και κοράλια κάτω από τα πόδια μου και διασκέδασα χορεύοντας ξέφρενα salsa σε μια σπηλιά που είχαν μετατρέψει σε Club έξω από την πόλη Trinidad.
Η Trinidad έχει την μοναδικότητα να σε ρουφάει πίσω στον 15ο αιώνα όπου χτίστηκε, χωρίς οχήματα, στρωμένη όλη με πέτρα, γεμάτη με γκαλερί και είδη δώρων και ταβέρνες με ξύλινα τεράστια τραπέζια και κρεμαστούς ξύλινους μεσαιωνικούς πολυελαίους. Στα δρομάκια της αντηχούσαν οι οπλές των αλόγων καθώς πατούσαν νευρικά το στρωμένο βότσαλο και το μόνο που σε επανέφερε στην πραγματικότητα ήταν οι αστυνομικοί σε κάθε γωνιά σε μια πόλη που δεν έλεγε να κοιτάξει τον χρόνο. Έφυγα με μια ζέστη στην καρδιά από την φιλοξενία τους στα casa particulares, από την δίψα τους για ζωή παρόλο του ατέλειωτους περιορισμούς, την απίστευτη ενέργεια που διαπερνάει κάθε σοκάκι και την αίσθηση πως ο χρόνος κύλησε αλλιώτικα, τόσο αλλιώτικα όσο και κείνοι…
Sophia Maravelia